Nog even de laatste dagen in Tunesië.
In Tunesië zijn er weinig of geen campings en je vraagt alleen even of je mag overnachten op hun grond. Natuurlijk dat is de gastvrijheid van dit land krijg je dan als antwoordt. In Matmata stonden we bij een hotel en midden in de nacht begint het te waaien, alsof je met storm op het strand zit, overal zand en dat zal die dag zo blijven. Wij hadden een alternatieve route uitgestippeld richting Medine, we waren al heel snel in de bergen met de mooiste uitzichten die je maar kunt wensen en helemaal niemand in de omgeving, maar de weg werd steeds slechter en je kon je afvragen of het nog wel een weg was, het was wel een zeer alternatieve route maar heel mooi ,we hebben uren gereden met de zon als belangrijkste navigatiepunt waren we toch blij weer asfalt te zien

We gaan nu verder naar Ben Guardine, dat is de laatste behoorlijke plaats voor de grens met Libië.
Met onze tussenpersoon hadden we afgesproken vandaag contact te hebben, want we hebben nog steeds geen visum. Het ligt allemaal klaar volgens hun en we hebben nog wat Libische Dinar nodig.
Hoe kom je op zondagmiddag aan Libische Dinar? Een winkeltje binnengestapt en geïnformeerd naar een bank, de man van het winkeltje trekt een zeer bedenkelijk gezicht, de Bank? Ik vertel dat we graag geld willen wisselen, zijn gezicht klaart op en zegt geen enkel probleem. Vraagt aan de buurvrouw even op zijn winkeltje te passen en zegt , rij maar achter me aan. Hij brengt ons naar de “wallstreet” van Ben Guardine. De hele straat vol met kleine marktkraampjes en allemaal geldwisselaars, wij zoeken er een uit en vertellen wat we willen, er volgt een stevige discussie over de koers, bereiken een compromis. Hij tevreden, wij tevreden en de transactie is klaar. Binnen een kwartier lopen wij weer weg met dat geld wat we willen. Nederland,hier valt wat te leren geen wissel, provisie of andere kosten die banken weten te bedenken en geen week wachttijd. Maandagochtend is het zover, we gaan naar de grens en bereiden ons voor op wachten.
Inderdaad wachten,verschillende rijen en met behulp van onze tussenpersoon zijn we toch binnen 3 uur welkom in Libië. We gaan meteen rijden want we moeten een behoorlijk eind en ik wil nog graag wat Romeinse opgravingen bezichtigen. Als een analfabeet rijden we door Libië, alles is in het Arabisch , je weet niet in welk dorp je bent, welke weg je rijdt en de Romeinse opgravingen kunnen we al helemaal niet vinden, vrijwel niemand spreekt wat anders dan Arabisch. De mensen zijn heel erg aardig en proberen je echt te helpen en gelukkig vinden we iemand die begrijpt welk hotel we zoeken en hij rijdt voor en brengt ons naar het hotel wat ook in het Arabisch aangekondigd staat. Wij slapen in Libië in hotels, we hebben een aantal veiligheidsadviezen gekregen en daar gaan wij ons aanhouden. Dat betekend ook dat er weinig foto’s van Libië komen, want ik mag ze niet maken. Het verkeer is geweldig hier, het rijdt allemaal door elkaar, negeert elke regel en iedereen heeft erg veel fantasie en dat betekend nogal snel een chaos, op een rotonde staat het dan ook regelmatig muurvast. Wij gaan s’avonds de auto weer klaar maken zodat we vroeg weg kunnen en dat betekend de tank vol, we zijn in het land waar het water duurder is dan de brandstof dus Nederlands als we zijn tot aan de nok toe vullen nadat we in alle talen duidelijk hebben gemaakt dat we diesel nodig hebben want ook dat kunnen we niet lezen en het tankstation is zo vies dat we het verschil niet kunnen zien en ruiken al helemaal niet, ook de prijs is gelijk en het Arabisch wat we bij de tank hebben staan kennen ze niet.
De andere dag vertrekken we op tijd want ons volgende hotel staat in Benghazi en dat is 800 km verder, we zijn ongeveer een kwartiertje op weg en de auto begint te stotteren en in te houden, etc. De snelheid neemt af en met moeite rijden we nog 50 km per uur, we hebben al snel in de gaten dat het iets met de brandstof is en beginnen met het verwisselen van een aantal filters want zou die zandstorm dan toch de filters verstopt hebben? We proberen van alles en er stoppen heel veel aardige mensen die ons willen helpen maar we kunnen niet communiceren en op een gegeven moment stopt er een echte Heer met een jurk en een prachtige sjaal om en spreekt een paar woorden Engels en hij blijkt technisch te zijn en in een mum van tijd zit hij met jurk en sjaal onder de motorkap, een prachtig gezicht maar ik mag geen foto’s maken en dat is jammer. Hij kent iemand die hij ook belt en alles van dieselmotoren weet en die persoon wil ons helpen alleen hij zit 50 km verder, wij hobbelen verder en wanneer er weer iemand stopt vragen we of hij ons naar die persoon wil brengen. We komen op een industrieterrein en er zijn allerlei kleine hutjes en het meeste gebeurd buiten, waar ook onze redder gevestigd is. Hij kijkt en sleutelt, spreekt alleen Arabisch en zegt benzine, ik zeg nee diesel en het begint bij ons door te dringen dat de auto 235 km en 8 uur gehobbeld heeft op benzine. We zijn redelijk uit het veld geslagen ook omdat we er zoveel aandacht aan hebben besteedt om er diesel in te krijgen. We zijn dan toch wel blij dat het probleem is opgelost en het is 6 uur en het begint donker te worden. Een van de helpers biedt ons een slaapplek aan die safe is en we gaan met hem mee en we komen bij een soort conferentie hotel, heel groot met veel bewaking en daar kunnen we op een plekje staan. Wij hebben de hotels een nachtje verzet en dat was geen probleem, dus morgen naar Benghazi.
Het landschap waar we door rijden is saai, dessert met heel veel sporen van de opstand, regelmatige controleposten, uitgebrande tanks, auto’s , etc. Bij Benghazi aangekomen zien we voor het eerst weer letters die we kunnen lezen. Ook zien we weer marktkramen en het dagelijks leven wat we tot nu in Libië gemist hadden terug en denken, fijn dat vervelende stuk hebben we gehad, tot we dichtbij de romeinse opgravingen zijn en de politie wil ons naar de entree brengen en op onze auto passen, deze politie gaat vervelend doen en houd ons te lang op en hij wilde weten waar we naar toe gingen en we vertelden dat we naar Toburqe gingen omdat ons volgende hotel daar was, werd het echt lastig. Hij wilde ons niet laten gaan, want dan zouden we in het donker rijden en meer van dat soort zaken en we moesten een hotel in Apalonia nemen. Hij liet ons niet los en bracht ons naar dat hotel en verdween pas toen we een kamer hadden en inderdaad donker was. Dit was een zeer onaangename ervaring en we realiseerden ons hoe vrij we eigenlijk leven in Nederland . In deze plaats was wel een mooie opgraving waar we uitzicht ophadden vanuit het hotel.

De andere dag vroeg opgestaan en toen doorgereden naar de grens en met wat moeite waren we uit Libië en na 3 uur waren we welkom in Egypte.
Laat het duidelijk zijn, we hebben niet veel plezier beleefd aan Libië, de mensen zijn over het algemeen erg aardig maar zonder communicatie kom je niet ver. Voor de veiligheid mochten wij alleen de kustweg rijden en dat was overwegend in de dessert en daarom hebben we maar weinig gezien van Libië, maar we moesten dit land door om in Egypte te komen en dat is gelukt.